Stwardnienie rozsiane

Stwardnienie rozsiane to schorzenie ośrodkowego układu nerwowego. Choroba należy do grupy dolegliwości zapalno-demielinizacyjnych i jest najczęstszą przyczyną stwardnienia rozsianego. W Polsce na tą przypadłość choruje około 40 tysięcy osób, głównie w wieku od 20 do 30 lat, rzadko chorują osoby, które nie ukończyły  jeszcze 18 roku życia, oraz po 50 roku życia. Na stwardnienie rozsiane częściej chorują kobiety niż mężczyźni (dotyka ich ono dwukrotnie częściej).

Początkowe objawy są zazwyczaj przemijające, łagodne i samoograniczające się. Często natomiast są ujawniane podczas dokładnego wywiadu retrospektywnie. Do tych objawów należą:
– zmiany czucia w kończynach lub na twarzy
– całkowite lub częściowe zaniewidzenie
– epizody podwójnego widzenia
– osłabienie
– niestabilność chodu
– problemy z utrzymaniem równowagi
Do nieco rzadszych objawów można zaliczyć afazję lub zaburzenia psychiczne.W niektórych przypadkach pierwsze objawy są poprzedzone ogólnoustrojową infekcją, urazem lub nasilonym wysiłkiem fizycznym.
Charakterystyczne dla SM są rzuty choroby. Rzutem nazywa się wystąpienie nowego objawu lub nasilenie już istniejącego, trwające 24 godzin i więcej i powodujące pogorszenie stanu chorego o 1 i więcej pkt w skali EDSS czyli rozszerzona skala stanu niepełnosprawności (ang. Expanded Disability Status Scale). Skala EDSS jest głównym narzędziem oceny nasilenia objawów i niepełnosprawności, szeroko stosowaną także w badaniach naukowych.